2024 - Frankrijk en Italië
We hebben er al zo lang naar uitgekeken. Onze "nieuwe" Sunlight A70 hebben we in najaar 2023 geïmporteerd uit Duitsland maar we hebben er nog geen mooie reis mee kunnen maken. Onze campervrienden en huurders wel en elke keer waren we enorm jaloers op hen en genoten we van de mooie verhalen.
En nu allemaal aan de kant; wij zijn aan de beurt!
Dag 1. Iedereen staat te popelen als we motor starten en we langs overbekende wegen het mooie Poederoijen verlaten. Moderne campers zijn inmiddels uitgerust met een AdBlue installatie en uit ervaring weten we inmiddels dat dit in het buitenland moeilijker te krijgen is (en stukken duurder). We slaan daarom in Nederland nog snel nog een voorraadje in in de daarvoor bestemde jerrycan. Het rijdt gratis mee. Dankzij de weersverwachting kan onze compasnaald maar één kant op wijzen: ZUID! Niet verrassend, want het weer in Nederland is nog niet echt zomers; in het zuiden wel! De eerste dag maken we lekker veel kilometers en laten ons verrassen door de saaiheid van Route du Soleil met de nodige stops zodat de kids de benen kunnen strekken om wat lekkers te eten en te drinken. Was de tot "bekerhouder" omgedoopte wijnfleskist eerder helemaal gevuld; dit jaar valt er een gat. Met het stijgen van de leeftijd van onze kinderen verandert het idee over vakantie en dat is jammer maar niet ongezond. Zo rond het avondeten worden we de zonneroute een beetje zat en kijken we op de app Park4Night naar een overnachtingsplaats. Aangezien we wel wat noten op de zang hebben en een overnachting tussen een LKW Walter en een MSC container ons niet trekt, rijden we enkele kilometers van de tolweg af tot een aangeprezen plekje bij Selongey. Weliswaar zo'n 150m van de snelweg, maar voor het overige helemaal geïsoleerd en bij een historisch kerkje. Hier blijkt een Brabants luchtje aan te hangen. Zo rond het jaar 1530 was er namelijk een Lakenhandelaar uit Nijvel die op reis was en hier door boeven overvallen werd. Hij beriep zich op de Brabantse patrones, St Gertrude, voor bescherming. We zullen nooit weten of een Gertrude hier weet van gehad heeft, maar in ieder geval ontsnapt de handelaar aan het gevaar en bouwt als dank deze kapel. Gertrude heeft overigens niet kunnen voorkomen dat dieven de vloer van de kapel gejat hebben; daarom zit de kapel nu hermetisch op slot. Jammer, maar verder een schilderachtig plekje.
Dag 2. Na een heerlijke nacht kijken we naar buiten en blijken we niet meer alleen te staan. Een Belgische camperaar heeft zich tijdens de reis naar het noorden eveneens tot Gertrude gewend voor een veilige overnachtingsplaats. Dat levert na een rondje afvalprikken een gezellig praatje met de nodige reisadviezen op. De kwijlende Berner Sennen laat een gulle hoeveelheid slijmerig DNA achter op Peters broek. Merci! Die krijgen jullie terug, Belgen!
Gauw nog even een schoen repareren voordat we verder gaan... Vakantie is ook gewoon werken. Zoals u kunt zien hebben we dit jaar een nieuw "speeltje". Met de drone maken we schitterende beelden van de omgeving en kunnen hierdoor een nog beter beeld geven van onze camperreis. Thuis gaan we bij terugkomst nog lang nagenieten van al het moois wat we onderweg gaan zien.
Als we na de koffie wegrijden maken we er opnieuw een reisdag van waarbij we 600 km afleggen in ruim 7 uur sturen. We hebben inmiddels een doel voor ogen! Les Chapieux bij Bourg Saint Maurice. Zoals de oplettende "volger" reeds weet hebben wij een zwak voor deze plek in de Alpen. Na een stevige klim langs het dorpje Beaufort (ze hebben daar meer met kaas dan met windkracht; wist u trouwens dat de bekende Beaufort een Ier was?) rijden we over de col van Roselend. De bermen en kleine parkings staan redelijk vol campers; we hopen op geluk als we "ons stekkie" bereiken. In Les Chapieux is het gelukkig een stuk minder druk. De camperplaats staat redelijk gevuld maar het veld iets verderop is nagenoeg leeg. Zelfs "ons" plekje is nog vrij. Binnen no-time zijn de kinderen aan het spelen, Peter verzamelt hout en Nicolien begint al met skottelen (zonder telefoonverbinding houdt een moderne mens namelijk tijd over). Rondom ons op het grote veld nestelen zich andere camperaars en tentkampeerders. Ons valt de toename in daktentkampeerders op. Met het vallen van de schemer en het dalen van de temperaturen verschaffen her en der oranjegloeiende vuurtjes warmte en gezelligheid. Bij ons horen daar de speciaal hiervoor ingekochte marshmallows bij! Als uiteindelijk de zak leeg is en de kopjes omrollen, is het tijd het bedje op te zoeken. Met de bergbeek die direct onder ons raam doorstroomt is het heerlijk dromen.
Dag 3
Wat is het toch lekker wakker worden met het rustgevende geklater van de bergbeek. Tijd voor koffie en gekookte eitjes. In de ochtend komt met het nodige hondengeblaf een schaapskudde langs. In Nederland zijn we gewend niet meer dan 1 of maximaal 2 honden bij een kudde nodig te hebben. Franse schapen lijken wellicht op de volksaard en in dit geval hebben ze er wel 6 kuddehonden nodig. We doen het vandaag rustig aan en vieren de zondag in de buurt van de camper.
Dag 4
We zijn eerder op dan het zonnetje op deze maandag. Dat is ook niet heel gek hier in de hoge bergen. Als gaandeweg het ontbijt de zon de heuvelkam overklimt is het gelijk heerlijk warm. Met een hoogte van 1600 meter wordt het hier nooit tropisch warm en kunnen we plannen maken voor een actieve dag. De app Alltrails biedt normaal gezien uitkomst en doet suggesties over mogelijke wandelroutes in de omgeving. Echter, zonder netwerk moeten deze moderne mensen dus zelf op ontdekking buiten hun comfort zone; hoe spannend is dat! (LOL). We maken die dag een schitterende wandeling naar het "dorp van de Gletcher" verderop in het dal. Het is een dorp van niets, maar het uitzicht op de Gletcher der Gletschers is magnifiek. Het wandelpad er naartoe trouwens ook. Tussen de bloemenvelden, langs een grote berg modder (hé, dit is eeuwige sneeuw die door smeltwater van binnenuit uitgehold is). Zichtbaar is een hele kunstzinnige ijstunnel. Moddersneeuwballengevecht! Langs een stuwmeertje, langs een kudde zeer geinteresseerd kauwende berggeiten. Langzamerhand wordt het toch wel een beetje warm en zoeken we schaduwplekjes op om even te stoppen. Als we eindelijk terug zijn in Les Chapieux is het hoog tijd voor een ijsje van bladgoud en een duik in het koude water. Traditiegetrouw gaat na het avondeten het kampvuur weer aan en is het tijd voor sterke verhalen.
Dag 5
De dag begint fris zolang de zon nog niet op is. We wanen ons on oertijden en warmen onszelf en ons broodje met versgejaagde knakworstjes bij het vuurtje. Zeg nu zelf, dat is toch authentiek kamperen?
Al snel bemerken we ongewone activiteit. Pick-ups van EDF verschijnen op het toneel en de aanwezigen worden door een dame in uniform streng toegesproken en verboden het water in te gaan. Bij nader onderzoek blijkt men de dam die wij op maandag al gezien hebben, te gaan openen en zullen er spoedig woeste modderstromen door het dal storten, alles wat tegenstand biedt in de verwoestende en onstuitbare vaart meenemend. Met enig vermaak zien we de EDF medewerker heen een weer hollen om "overtreders" te vermanen. Het duurt dan ook geen uren of het rivierwater kleurt donkerbruin en komt met donderend geluid door de bedding. Waar we eerder nog gewoon konden staan, kolkt het water nu in onstuitbare vaart. Dankzij de daadkrachtige inzet van de EDF raakt er niemand vermist, gewond of nog erger.
Omdat het er niet op lijkt dat het water die dag weer bezwembaar wordt, pakken we in en vertrekken we richting Bourg Saint Maurice voor de nodige inkopen. Hoewel een leuk dorp, is er voor camperaars weinig te doen en besluiten we richting het zuiden te rijden en staat de Col d'Iseran op de navigatie. Intussen rijden we door mooie dorpjes met de nodige voorzieningen voor jong en oud, zoals deze stepbaan waar de jongens zich mogen uitleven. We komen er intussen achter dat techniek niet onfeilbaar is. De Maxxfan stopt er mee en is slechts na een reset weer aan de praat te krijgen. Helaas blijft hij kuren vertonen tijdens de rest van de vakantie en moeten we de leverancier vragen om assistentie. Het blijkt een fabrieksfout in de besturing en onder garantie wordt de printplaat toegeleverd. Die zal worden thuisgestuurd en zullen we bij thuiskomst gaan vervangen.
Terug naar het dorpje Isère. Grappig genoeg hebben we hier in 2020 ook gereden, maar veel herkennen we niet meer. Na slechts een korte trip eindigen we iets voor de Col d'Iseran op een stoffige maar schilderachtige parking, schitterend aangelegd met picknickbanken en een heus zwembassin. Overigens wel met bergwater van nog geen 7 graden Celsius en daarmee dus uitsluitend voor stoere binkies. In de avond is er nog een mooie lichtshow en steken wij elkaar de loef af met Rummikub.
Dag 6
Een heerlijke zonnige dag breekt aan boven de bergen van Isère. De lokale brandweer combineert het nuttige met het aangename en komt langs voor de periodieke training. Nadat ze allemaal vergeefs geprobeerd hebben om pop weer tot leven te wekken worden er nog wat andere oefeningen gedaan en gaat de een na de ander tegen de vlakte. En dan is de koek op; wij pakken intussen onze spullen voor een mooie wandeling naar de Hütte. Volgens het bordje onder de 2 uur komen en gaan. Een mooie oefening voor de jongens hoe je langs kettingen een berg beklimt. Over beekjes springend, van steen tot steen huppelend, over balken brugjes; het hoort er allemaal bij. De Hütte ligt in een vallei aan het einde van het pad in een zee van bloemen en ademt een oase van rust. Helaas moeten we na een smakelijke lunch al snel weer terug; donkere koppen tekenen zich af aan de horizon en we hebben geen zin in een nat pak. De zon blijft achter de wolken en we starten de motor om de col over te rijden. Hier neemt Fiat ons nog wel lekker in het ootje. Met het stijgen van de pas loopt de brandstof actieradius op het dashboard schrikwekkend snel terug van 200 naar 120 naar 80 naar 30km... Tankstations zijn voorlopig niet in beeld en zijn dun gezaaid. Gelukkig valt alles mee en blijft het bij een schijnvertoning van Fiat. Bovenop de Col d'Iseran is het bijna een maanachtig landschap met de nodige torentjes die door aliens lijken te zijn gebouwd. We genieten heel even van het fenomenale uitzicht en de rockdassies en vertrekken dan snel weer richting betere klimaten... en dat tankstation. Na de nodige boodschappen te hebben gedaan is het tijd voor een echt meer. Lac de Mont-Ceniz. Ook hier hebben we eerder gestaan aan een andere oever. Zwemmen mogen we er helaas niet, vissen des te beter en dus wordt al het visgerei uit de camper gehaald.
De plek is niet echt waterpas en dat is een understatement. De pannen schuiven bijna van tafel en we hoeven geen moeite te doen om het 's-nachts knusjes te maken.
Dag 7
De ochtend zon maakt dat we alles weer heel snel vergeten zijn. Drommels, alweer een week op pad en wat hebben we al een mooie dingen gezien! En er komt nog zoveel moois aan; dat weten wij nog niet, en jij als lezer natuurlijk ook niet... Lac de Mont-Ceniz is zo rustiek dat we zelf wat actie maken door middel van een ochtendwandeling. Die blijkt al heel snel dood te lopen en dus vermaken de kids zich als echte steenbokken op het lava-achtige rotspartijen. Gelukkig mogen de pleisters in de tas blijven, maar veel scheelt het niet. De ochtend is al een stukje voorbij als we weer in de zetels kruipen om de grens over te steken naar Italië. Het Italiaans ijs trekt dat het een lieve lust is. De Italiaanse zijde van Col du Mont-Cenis is heerlijk genieten van het uitzicht plakkend achter een oude camper met nog minder haast dan wij. Er is hier veel leegstand en als we een blik werpen op de sites van de lokale makelaars schrikken we van de lage prijzen. Wie zou in dit schitterende gebied niet willen wonen? Blijkbaar zien we iets over het hoofd... Van een afstand en de doorgaande weg is Susa niet de moeite waard om te stoppen. Toch doen we het. IJSje, weet je nog? Het blijkt een heel aardig centrum te hebben waar je goede pizza kunt krijgen en prima kunt flaneren (als de temperatuur 20 graden lager is). Wij zoeken ons heil in de lokale kathedraal, niet persé uit religieuze overwegingen alswel vanwege de aangename koelte. Overigens staat hier een ontzettend mooie maquette van het laatste Avondmaal. We komen er niet helemaal uit wie, wie is. Help je even? Onze jongste spruit heeft inmiddels een grondige aversie ontwikkeld tegen kathedralen. Het donker en de stilte spreken niet echt tot zijn verbeelding; of misschien juist wel.
Als we afgekoeld zijn lopen we naar het parkje en mogen jong en oud op schattentocht naar de daar verborgen geocache. Met behulp van een aanwezige dreuzel uit Vlaanderen vinden we hem uiteindelijk toch. Hoog tijd voor het befaamde ijsje en een laatste stukje rijden, die dag. Via Park4Night hebben we in Exilles een plekje aan de rivier gevonden. De route ernaartoe gaat dwars door het dorpje en vergt veel stuurmanskunst door de smalle straatjes en lage balkonnetjes; het ultieme recept voor schade, zo realiseren we ons. We overwegen nog even hoe blij we zouden zijn als onze huurders deze straatjes zouden kiezen; waarbij we uiteraard eigen stuurmanskunst chronisch overschatten. Er blijkt geen woord gelogen; onze overnachtingsplaats is idyllisch tot de macht 3.
Dag 8
Grappig genoeg dachten de eerdere reaguurders op de app dat buurtbewoners onblij zouden zijn met camperaars in hun omgeving en in de ochtend luid zouden toeteren. Niets is minder waar. Het blijkt een trein te zijn die in alle vroegte voorbijkomt aan de overkant van het dal en zich laat horen bij een overweg. Na een heerlijke nacht kopen we broodjes bij de lokale winkel van sinkel. De uitbater merkt heel droog op dat zij nergens heen hoeven te reizen; de hele wereld komt naar Exilles. Dat klopt ook wel, want we horen diverse talen. Gelijk maar even een bakje heerlijke Italiaanse caffè om de dag klaarwakker te starten. Het weer is heerlijk warm en met een boekje bij het stroompje zittend lijkt niemand haast te hebben. Als iedereen een beetje afgekoeld is, is het hoog tijd voor onze culturele uitspatting. We rijden terug door het dorpje en leggen nog even vast hoe klem de camper zit. Met minder dan 10 cm aan beide zijden is de speling nihil. Bij Exilles ligt het gelijknamige fort. Een megalomaan bouwwerk dat, zoals we later lezen, in de loop van de eeuwen een keer of 5 is verwoest en weer is opgebouwd. Na 2 keer opbouwen zou je toch zeggen, nu is het wel genoeg geweest; ze slopen het toch weer. Maar zo niet de Italianen; die gaan ervoor. Toegang is gratis en daarmee een grote plus voor ons Nederlanders. Als we uiteindelijk alles gezien hebben, heeft iedereen weer zin in ijs en rijden we een stukje naar Oulx. Hoe leuk als we voor de ijssalon door een oudere Italiaan worden aangesproken die zijn liefde verklaart voor ons taaltje en kikkerland. Massimo heeft er 17 jaar gewoond en weet zonder moeite alle hoogtepunten te noemen. We vragen hem om een aanbeveling voor een lokaal restaurant en krijgen een referentie naar Rio Nero. Dit zou door een Siciliaan en daarmee eilandgenoot worden gerund. Zo gezegd zo gedaan en we eindigen in een charmeloos bouwsel langs de doorgaande weg waar we anders zeker langs waren gereden. En de pizza met echte Siciliaanse kaas? Hmmm!!
Italianen hebben de onhebbelijke eigenschap om alles heel laat te doen; ook het avondeten. Als we uiteindelijk naar buiten stappen is het al dik in de avond en rijden we nog een klein stukje de grens over, Frankrijk weer in. Normaal gezien zijn er mogelijkheden te over om bij een grensovergang te overnachten. In dit geval is er alleen een veel te drukke camperparking waar we graag voorbijrijden. Dankzij google Maps vinden we bij de liefjesbrug (Pont des amoreux) in Val-des-Pres heel toepasselijk "onderdak".
Dag 9
De Pont des amoreux blijkt aan een drukke fietsweg te liggen en in de ochtend komen de racefietselingen al vroeg langs. Met de mannen gaan we eerst op broodjesjacht en vangen bot bij de nabijgelegen camping. We hebben geluk bij de épicerie op een andere camping en halen hier overlekkere croissantjes en baguettes. Op de terugweg blijken we langs een rommelmarkt te rijden en hebben de tref om hier een brandweerboek van mini-loup op de kop te tikken. De jongste heeft namelijk een crush op pompiers en alles wat rood is met zwaailichten, is een brandweerauto. Eenmaal terug bij de camper hebben de anderen het zich comfortabel gemaakt aan het riviertje in de schaduw. Het wordt weer een warme dag en jong en oud geniet van het koele water. Roselynn slooft zich uit en bakt pannekoeken in een snikhete camper! Everything for pancakes!
Met een volle maag is het hoog tijd om te gaan hamsteren bij de Lidl in Briancon, de camper te verversen en een mooie plek voor het weekend op te zoeken. Briancon kennen we al van eerdere wintersport- en campervakanties; in de zomer ziet het er toch wat anders -en een heel pak drukker, zoals onze zuiderburen dat zo mooi zeggen-. Via een voor ons nieuwe en schitterende route rijden we de stad uit. We kiezen voor de oostelijke route over Col d'Izoard. Een schitterende weg die in de stad begint, de bossen doorkruist en en waarbij het landschap geleidelijk aam steeds kaler wordt. Als we bovenop de col rijden is er weinig meer te zien dan steile pieken, enkele sneeuwsporen en vooral heel veel woestheid. We nemen de tijd om rond te kijken en onze jongste op te leiden tot fotograaf. Dat levert de nodige benenfoto's op voordat de oog-handcoördinatie enigszins op orde is. We willen dit weekend op Camping de l'Izoard gaan staan. Maar alle recensies over niet hoeven te reserveren en plaats in overvloed ten spijt; na de camping te hebben rondgelopen hebben we wel onze dagelijkse stappen gezet, maar geen enkele plaats gezien voor onze bescheiden bemeten camper. De drukte, maar vooral ook de miljoenen vliegen zorgen ervoor dat we ons heil snel elders gaan zoeken. Het gemak van een app is dat je gewoon verder kijkt naar de volgende plek die je aanstaat. De camperplaats voor het weekend vinden we via de Park4Night app in het gastvrije Ceillac. De mairie heeft hier een camperplaats aangelegd, voorzien van alle verversingsmogelijkheden en een toilet. De route ernaar toe is breed genoeg maar ontzettend bochtig, vrij steil en loopt door een smalle kloof. Leuk sturen als de ene haarspeld overloopt in de andere. Klein nadeel, na Ceillac houdt de wereld op en moet je verder lopen. Of vliegen, want het dorpje staat bol van de parapentactiviteiten. Tegen de tijd dat wij arriveren is het echter al schemerig. Wij genieten van een heerlijke skottle maaltijd voordat we op één oor gaan.
Dag 10
De zondag is zo rustig als je aan het einde van de wereld mag verwachten. De andere camperaars zijn ook rustzoekers; dus waarschijnlijk maken wij het meeste kabaal. Op een of andere manier lukt het ons niet om vrienden te worden met de vrijgevochten spaanse buurhond. De eigenaren hebben de handen vol om hem/haar in toom te houden. Klaarblijkelijk krijgt de hond een vrije opvoeding. Wij kijken toe en denken hetzelfde: het opvoeden van kinderen is soms gemakkelijker.
Met voldoende 5G is er de mogelijkheid om met thuis mee te leven en maken we in de middag nog een ommetje. Er blijkt hier met name in de winter veel biathlonactiviteit te worden ontplooid.
Dag 11
Met de maandag komen er ook nieuwe avonturen in beeld. Omdat er, behalve Peter, niemand zin heeft om te parapenten vertrekken we na bakkerbezoek én rijbelegd ontbijt al snel weer uit Ceillac, opnieuw in de richting van Italië. Omdat rodelen nu eenmaal een beetje bij de vakantie hoort, stoppen we even onderweg. De kids vinden het helemaal te gek; pa ergert zich blauw aan die automatische rem en neemt zich voor het nooit meer te doen. Uit ervaring weten we inmiddels dat dat uiteraard niet gaat lukken; de druk vanuit de onderbouw is te groot. De patisserie in een werkersstadje onderweg heeft weliswaar geen brood meer, maar wel ijs en meringues. Met €1,50 voor 2 bolletjes zo spotgoedkoop dat we graag nog een keertje langs het loket gaan.
Opnieuw blijkt een gekozen parkeerplaats voor de nacht hem niet te gaan worden. Als volgt. Park4Night geeft ook picknickplekken aan en soms zijn die prima om te overnachten. Zo niet degene in Borgo San Dalmazzo. In eerste instantie is de weg camperbreed en is het zigzaggen geblazen om boomtakken te ontwijken. Camperbezitters weten inmiddels dat boomtakken én camperpanelen een onverkwikkelijke combinatie vormen. Niet veel later gaat de weg ook nog eens ontzettend steil naar beneden. Bij de eerste haarspeld toch maar eens uitstappen; de Italiaanse jeugd die op dat moment langsloopt even gevraagd hoe het verder naar beneden eruit ziet. Niet best, is de consensus. Het is steiler, smaller en lager dan daarboven. Na een persoonlijker inspectie te voet kiezen we eieren voor ons geld en aangezien omkeren nicht im Frage is, stapt de bijrijder uit om mee te kijken. Achteruit omhoog is ideaal voor het grip op de weg, maar onze koppelingsplaten krijgen het wel zwaar te verduren. Gelukkig gaat alles goed en staan we een tijdje later weer op de doorgaande weg met een roodgloeiende koppeling die ruikt naar een opholgeslagen stoomlocomotief. Spannend was het wel en we zijn blij dat de camper niet van een ander is. Als we uiteindelijk die middag uitkomen in het ministadje Limone Piemonte is het daar een drukte van belang. We kunnen de camper kwijt op het grote parkeerterrein direct naast de speeltuin. De achterbank is het er helemaal mee eens en vermaakt zich opperbest. Als er daarna ook nog eens buiten de deur gegeten mag worden, kan de dag niet meer stuk. Behalve als we erachter komen dat er een telefoon is blijven liggen in de speeltuin en is het toch even stressen. Gelukkig leven er alleen maar eerlijke mensen in dit stadje. De jongste spaart citroenen en gaat hier een beetje zuur van kijken.
Dag 12
Als we de dag over hadden kunnen doen, was hij wellicht iets anders gelopen. Overigens niet de start, want die is bijzonder vredig in het lieflijke stadje. Samen met dochterlief gaat Peter de stad in om brood te kopen, om een jurk te kopen én voor de Italiaanse culturele ontgroening, niet persé in die volgorde. De caffè is even slikken, maar de foto is geniaal; omdat proesten in een vol restaurant ongepast is, verdwijnt de koffie ergens via de oogkassen en komt er bijna via de oren weer uit. Gelukkig kunnen we erom lachen. De jurk wordt gepast, gewogen, overwogen, heroverwogen, aangeprezen, maar te licht bevonden. Het brood is het snelst geregeld en al snel zitten we op de aanwezige picknicktafels heerlijk te ontbijten. Omdat de kids klaargespeeld zijn, vertrekken we weer richting de franse grens en de onbekende Col de Tende. Een mooie rit omhoog waarbij we met name fietsers tegenkomen. Bovenop staat een oud fort wat langzaam teruggeclaimd wordt door moeder natuur. Onderhoud lijkt er niet meer gedaan te worden en alleen de naam Fort Central lijkt nog iets van de vroegere glorie weer te geven. Het uitzicht op en vanaf deze hoogte is weergaloos. De stemmen zijn verdeeld over blijven of gaan. Waren we maar gebleven.
Als we na de lunch en heel veel bosbessen besluiten verder te gaan blijkt de weg al snel over te gaan in een onverhard pad. En ja, veel verzekeraars en ook de onze zegt iets in de voorwaarden over het rijden op onverhard wegdek. Maar ja, het alternatief is 3 uur omrijden en de 5 auto's voor ons rijden ook door. De zorgelijke blik van de fietsers die als enige ons tegemoetkomen had duidelijk moeten zijn. Borden ontbraken er overigens bovenaan; alleen een knipperend verkeerslicht. Na circa 1 uur, 50 haarspelden met ontzettend veel steekwerk op de vierkante milimeter weten we waarom er online geadviseerd werd om de tunnel te nemen. Echter na de storm in 2022 is die nog steeds in herstel en dus dicht. Letterlijk, opnieuw het einde van de wereld. Het is een belevenis, maar niet persé een die we onze huurders en andere camperaars toewensen.
Hoog tijd voor een duik in het heldere blauw van de Middellandse Zee bij Ventimiglia. Volgens de planning komt er nu een stuk tekst over hoe ontzettend camperonvriendelijk de zuidkust is. Alles is de overtreffende trap van vol, vies en de mensen zijn op zijn zachtst gezegd onhartelijk. Niet geheel verwonderend dat we onze 8m camper niet kwijtkunnen op de eerste rang; zelfs niet op het midden van de avond. We strijken uiteindelijk neer op een stuk verharding pal aan de treinrails dat het midden houdt tussen afwerkplek, junkontmoetingsplaats, trailerpark en autosloop; uiteraard allemaal gechargeerd, en daarenboven slechts 5 minuten van het zand en het mediterrane nat. Je kent ons inmiddels dat wij graag zes gooien, maar deze keer accepteren we een 5. We hebben al een aantal keer Yahtzee gegooid! We duiken na het eten nog snel even de zee in en wanneer het donker is, is het nog lang niet afgekoeld. Onder het rustgevende geknars van rangerende treinen vallen we in een droomloze slaap.
Dag 13
We merken op dat we al dagen niet op buienradar hebben gekeken. Helemaal niet nodig wat het weer is stabiel en uit de kunst. Echt weer voor een dagje strand. We laten we camper staan en gaan opnieuw naar het nu iets drukker geworden strand en vermaken ons opperbest. We blijken temidden van een kudde senioren te zitten die als een schoolklas heen en weer tetteren. En als Italianen met elkaar aan het kletsen zijn, gaat de helft met de handen; dat is schitterend om aan te zien. Na de middag is het riposotijd en wordt het rustig op het strand. We wachten maar niet tot de oudjes terugkomen maar nemen een koele douche en vertrekken weer. Op plekken als deze ben je zomaar blij als je terugkomt en er is niets met de camper gebeurd. Zoals zichtbaar houden ze hier ook van graffiti. Rustigjes rijden we langs de kust naar het westen en genieten van de vele vergezichten, het blauwe water en natuurlijk niet te vergeten de miljoen-per-meter jachten. Kleine discussie op de achterbank of dit ook geldt voor campers. En dat klopt natuurlijk helemaal, maar wel met een 0 en 3 decimalen. We rijden boven Monaco langs en zien de nodige bolides met meer pk's dan cijfers op het nummerbord.
Helaas komt er ook tijdens een campervakantie een moment dat er gewassen moet worden: wasdag. We maken van de nood een deugd en stoppen in Menton voor een goede 2 uur. Daarna is alles weer fris en ruikt de camper naar bloemetjes. In Park4Night hebben we een parkeerplaats gevonden op het strand bij Antibes, net iets voorbij Nice. Na de eerdere ervaringen is dat uniek en dat moeten we meemaken. Het is al schemerig als we er aankomen; het strand staat inderdaad vol met rijp en rauw; van kofferbakkampeerders tot touringcars en van museumstukken tot ultraluxe. We schuiven met ons middenmaatje lekker in de rij en genieten van een warme maaltijd van restjes. Halverwege komt er nog een geluierd buurjongetje aan van zo'n 2 jaar uit een naastgeparkeerd museumstuk. Hij begroet ons nieuwsgierig en steekt dan half-uitdagend zijn middelvinger op. Tja, wat doe je dan?
Zwemmen zit er niet echt in; zelfs voor onze standaarden is het water hier niet schoon genoeg. Moet je voorstellen... We genieten die avond nog lang van de skyline van Nice, de landende vliegtuigen en posh polyester wat uit Port Vauban wegvaart.
Dag 14
Dag 14 begint zoals dag 13 eindigde: zonnig! Een hele mooie ochtend om vanuit de lucht de nodige plaatjes en filmpjes te maken. En daarna nog snel even met de jongste op de fiets naar de bakker. We zijn halverwege het ontbijt als oom agent zich meldt met het vriendelijke doch niet ondringende verzoek om na het ontbijt te vertrekken. Dank u, dat waren we al van plan. Bij het uitrijden zien we inderdaad aan het eind een verbodsbord voor voertuigen hoger dan 2 meter. De vraag waarmee we blijven lopen is: Waarom? Of beter: hoe lang zal het duren voordat het doordringt dat je vrije camperaars niet op een camping gaat dwingen, maar dat ze wel graag hun geld op een andere manier besteden en daarmee de plaatstelijke economie spekken? Gelukkig hoeven we dat pleidooi hier niet te winnen en zijn we blij als we de kust weer achter ons laten. Maar niet dan nadat we de kids getrakteerd hebben op een dagje in de rij staan. Het plaatselijke zwempark verwelkomt zijn gasten met open armen. Zelfs als het park tot de nok gevuld is, blijven we armen wijd open. Gevolg is een zwarte zaterdag bij alle glijbanen en activiteiten in het bad. Een golfslagbad wordt opeens een wel heel intiem gebeuren. Onze balans aan het einde van de dag is dat elke glijpartij zo'n €10 heeft gekost. Natuurlijk heeft deze aanklacht 2 kanten; de 3 sterren in de reviews spraken redelijk voor zichzelf. We waren niet ongewaarschuwd. Gelukkig is het niet zo erg dat we wegvluchten; we vermaken ons verder prima en water is water, zelfs onder de olifant in het kikkerbad.
Aan het einde van de middag rijden we weer een stukje richting het noorden en stoppen in Saint-Vallier-de-Thiey. De app wijst hier naar een parking ver uit het centrum maar we vinden een leuk plekje bij een picknick tafel op een groot parkeerveld. Het is een ontzettend rustig dorpje totdat de plaatselijke jeugd die avond al schreeuwend en harentrekkend over de hoofdweg rolt. We hoeven niet te weten waar het om gaat of hoe het afloopt en slapen als doornroosje.
Dag 15
Deze dag heeft een luchtje. De dames hebben hun zinnen gezet op een bezoek aan Grasso; dé parfumstad van Frankrijk. De mannen doen er wat luchtig over, maar als blijkt dat het de vrouwen menens is, gaat er een andere wind waaien. Overigens beginnen we de dag traditiegetrouw met een bezoek aan de artisanal bakkerij in het dorp om dan met veel te veel lekkers camperwaarts te keren. De kerk in het centrum is inmiddels geopend voor publiek, maar onze jongste kan geen kerken meer luchten of zien. De overheerlijke tompouce (of Duizendlaagjes zoals de fransen dat zo mooi vertalen) en limoenbol zijn ter ere van een neefje op afstand die zijn verjaardag viert. Er is namelijk altijd reden voor taart. Nicolien toont haar dierenliefde en geeft gastvrij een hoornaar een landingsplek.
Als we dit allemaal meegemaakt hebben, is het dan toch echt tijd om te vertrekken naar Grasso. Grasso is een leuke stad waar de nodige energie is gaan zitten in het opsmukken van de hoofdstraten. De parapluutjes zijn illustratief en praktisch tegen de zon. Het parfumhuis Fragonard houdt de deuren wijd open voor een ieder die een vleugje geschiedenis will opzoen en parfum wil testen (en kopen natuurlijk). Het plaatselijke parfummuseum geeft een iets onafhankelijker inkijkje in de illustere wereld van geuren en parfum en is ook voor kinderen heel interessant (zolang ze frans spreken). De lachspiegels en booskijkende oude mannenporttretten vergoeilijken het nodige en de shop aan het einde maakt alles goed. De parkeermeter maakt een abrupt einde aan ons onbezonnen stedelijke uitstapje. De luchtvochtigheid is hier een stuk lager dan aan zee en daarmee is de klimaat een stuk draaglijker. We rijden door een heerlijk stukje Alpes-Maritimes over secundaire en soms zelfs tertiaire wegen langs dromerige dorpjes, eenzame boerderijen en met vooral veel bossen. Ergens daar in de middle of nowhere ligt Saint-Auban (niet te verwarren met de andere 5 Saint-Aubans in Frankrijk). Opnieuw een slaperig dorpje met de nodige faciliteiten voor vriend en vreemdeling. Wij strijken hier neer bij het vismeertje en de sportfaciliteiten; eindelijk kunnen de tennisrackets uit de hoes en wordt er enthousiast ge-jeu-de-bouled. Roselynn geeft gevolg aan een creatieve opwelling, wat weer een leuke luchtfoto oplevert. Het klimbos is in onbruik maar de speeltuin compenseert veel. In de loop van de avond vertrekken de vissers en wordt het heerlijk stil. Enkele vleermuizen laten zich zien, en in de verte klinkt het gekras van een kraai.
Dag 16
Als we wakker worden is het nog erg stil en het duurt even voor het eerste leven bespeurd wordt in de vorm van paarden die naar de wei worden gebracht. Google maps verwijst ons voor brood naar een épicerie in het dorpje maar die blijkt -al lang geleden- te zijn gesloten. Het hele dorp heeft een sfeer van vergane glorie. Het restaurant ernaast is wel open en alsof het zo moet zijn verkoopt de vriendelijke uitbater zijn huisgemaakte flûtes graag aan ons. De kinderen zijn nog lang niet uitgespeeld en vermaken zich opperbest; het zwarte kastje geeft aan dat er gewerkt moet worden. Twee van onze huurders melden in kort tijdsbestek dat er ernstige zorgen zijn in de familie. Heel naar allemaal voor de betrokkenen.
Na de lunchbreak pakken we weer in en rijden opnieuw binnendoor richting noordwesten. We rijden door de Verdonstreek en nemen de nodige kloven mee. Ineens beginnen alle alarmbellen te rinkelen. Iets voor Saint-André-les-Alpes kun je heerlijk zwemmen in de Verdon en we zijn hier in de loop der jaren al diverse keren op deze plek gestuit. We nemen het ervan voor een heerlijke middagduik. Het is zaterdag en dit weekend hebben we een camping á la ferme gekozen in Vauvenieres/Jurs. Bang gemaakt voor het hoogseizoen bellen we vooraf even op: "er is toch wel place pour nous?". Dat was dus niet nodig geweest; de camping blijkt meer dan 50% leeg en we hebben het voor het uitkiezen. De camping is duidelijk geen geheim meer voor Nederlanders; die zijn ruim overtegenwoordigd. Het meest fotogeniek op de camping is overigens de Duitse Porsche 911, met daktent. Nadat we geïnstalleerd zijn gaat uiteraard de skottel op het vuur, wijntje erbij en is het bourgondisch genieten geblazen.
Dag 17
Een nieuwe week, nieuwe kansen. We hebben een ideale plek uitgekozen; het is deze dag heerlijk rustig en we vermaken ons prima op en rond de camping. Door de warmte vallen de mussen van het dak, dus we hebben wel wat werk om ze er weer op te zetten.
Dag 18
Nog niet vermeld, maar wel een reden om door deze streek te trekken, zijn de lavendelvelden. De bloemen zijn weliswaar geoogst maar de sfeer en geuren zijn er weinig minder om. Dat geeft mooie beelden vanuit de lucht. Nadat we maandag ouderwets brood bij de receptie hebben gehaald en hebben ontbeten pakken we weer in. De camping kostte slechts €25 per nacht, inclusief brood op maandag; dat is een schijntje. We rijden in de richting van Digne les Bains en vervolgens richting Die. Gaandeweg zien we minder campers en lijkt het toerisme af te nemen; ook het hoogteverschil wordt een stuk minder. We hebben van horen zeggen dat de omgeving van Die zo leuk is en dat het stadje de moeite waard is. Onderweg vinden we in ieder geval leuke zwemplekjes in de rivier en het stadje is inderdaad leuk om eens doorheen te lopen. Het blijkt een artistieke plek te zijn, wat duidelijk zichtbaar is aan het type volk wat er rondslentert. In het midden van het centrum is een ijssalon met wel 100 soorten schepijs. Wat vervelend allemaal, die keuzes. We laten ons het ijs er niet minder om smaken en eten die avond van de korte kaart bij restaurant le Viaduc. Het is nog steeds best warm dus rijden we na het eten de col de Rousset op. Op een hoogte van 1254 meter is het al gauw zo'n 5 grader koeler dan beneden. En het uitzicht is zelf bij nacht absoluut uniek.
Dag 19
Wat is dit heerlijk wakker worden. Een blik naar buiten toont het uitgestrekte heuvellandschap met de in het oog vallende menhirs. Die zijn van dichtbij nog mooier en moeten dus even aan alle kanten worden bekeken. Het is een mirakel dat ze nog rechtop staan; zie je de weg eronder? De parking loopt langzaam vol met dagjesmensen en sportievelingen met hele klimuitrustingen. Er blijkt een via Ferrata te lopen waarbij je zonder de nodige uitrusting niet ver gaat komen. Wij houden het voorlopig even bij gewoon wandelschoeisel als we via een mooi aangelegd pad een wandeling in de buurt gaan maken. Als onze woudlopers een bergweide met takkenhutten tegenkomen moet hier eerst worden gebouwd voordat we terug gaan. Het is al na de middag als we terug zijn en met de camper de col oversteken. Via de app selecteren we een plekje aan de horizon met water en activiteiten. Opnieuw een aha Erlebnis als we in Serrieres de Briord een bekende plek tegenkomen aan de Rhone. Een heerlijk groot grasstrand met zwemgelegenheid te over. Omdat we in de regel meer spullen bij ons hebben dan nodig, nemen we de gelegenheid te baat om de rubberboot uit de oude doos op te blazen. Die blijkt aan twee kanten lek, maar is in ieder geval leuk voor een middagje. Volgens buienradar blijft het droog, ook als we later die avond een noodweer voor onze kiezen krijgen. Het onweer is niet van de lucht, takken waaien uit de bomen en het giet als een lekke gieter. Toch blij dat we droog zitten en dat het afzakt tegen bedtijd.
Dag 20
De rust is weergekeerd als we 's-morgens wakker worden. Het asfalt ligt bezaaid met takken en bladeren en het is een mirakel dat de camper geen schade heeft. Na een rondje afvalprikken -dit zijn van die plekken waar we zuinig op moeten zijn- vertrekken we weer. We gaan vandaag weer een fors stuk naar het noorden rijden over redelijk saaie tolwegen. Het enige wat niet saai is, is de tolpoort waar de tolbadge standaard weigert. Na een druk op het belletje roept papa luid: "I have a tolbadge" en na deze toverspreuk opent de slagboom zich. Het werkt zo goed dat als we twee weken later met de auto in Gorinchem de ondergrondse parkeergarage inrijden, er vanaf de achterbank klinkt: "I have a tolbadge". Helaas de toverdrank is dan uitgewerkt. Begin van de avond komen we aan in Neufchateau (Fr). We hebben wel een beetje trek maar het vooraf uitgekozen restaurant is een beetje HC (geleerd van onze kids) en zit al vol. Wellicht wat het onze vakantieplunje waardoor we er gelijk weer uitgezet werden? We zullen het niet weten. Na een mooie stadswandeling eindigen we bij een kebabtent en eten smakelijk dubbele porties voor de helft van het budget. Zomaar een observatie: is het toeval dat er in heel Neufchateau met goed fatsoen geen frans restaurant te vinden is en dat de Turkse, Chinese en Italiaanse keuken het straatbeeld domineren?
Duidelijk heeft het stadsbestuur besloten een frisse wind te laten waaien en wordt er geïnvesteerd in "wederopbouw" van de stad. Doet het centrum inderdaad wat vervallen aan, bij de rivier is een heel terrein herontwikkeld tot een beleeftuin met mega speeltuin. Tot ver na schemering spelen de kinderen naar hartelust. Peter knoopt een praatje aan met een Nederlander die iets avontuurlijker ingesteld is. Hij tovert een tent uit de auto en overnacht vrolijk naast de auto op de parkeerplaats. Het lijkt niemand te storen. Anderen beoordelen deze plek erg laag vanwege louche figuren met hoodies en het geluid van de rivier. De louche figuren zijn gewoon tieners die elkaar drugsloos en muziekloos opzoeken in het parkje; die rivier is gewoon natuur; smaken verschillen; voor ons wordt dit een mooie doorgangsplek van of naar huis. Zoals voor heen ook het meer van Vingeanne. Deze gaan we voortaan overslaan; hoe mooi ook, maar de herinrichting met hoogtebarriëres zorgen ervoor dat we er niet meer kunnen -en willen- komen.
Dag 21
In de ochtend zijn we opeens 2 kinderen kwijt. Gelukkig hoeven we niet lang te zoeken. Wat we wel -en vergeefs- zoeken, is de bakker. De 4 die er volgens google zouden moeten zijn, zijn of zoek, of op vakantie, of verhuist. We herhalen wat we al eerder deden; de motor starten en met spoed naar de dichtstbijzijnde Lidl. Heerlijke verse broodjes naar ieders specifieke smaak. Niet zo gezond als het franse stokbrood, maar hé, het is de laatste dag van de vakantie. We moeten die dag zo'n 600 km rijden naar huis en breken de dag voor een speurtocht in Thionville. Er moet namelijk nog gesjopt worden bij de Kiabi. Na poging nr 2 komen we erachter dat het 15 augustus en daarmee de hemelvaart van Maria is. We proberen ons geluk nog elders, maar ook daar is alles dicht. Wat we daar wel vinden is een ovale kring van grote caravans met bedrijfsbusjes en we vragen ons in alle ernst af; waarom zou je als Roma in een winkelcentrum gaan staan...
We verdrinken het Kiabi verdriet met een frisse plons in het zwembad van Thionville. Alle afgezwommen kalorieën worden er daarna snel weer aangegeten bij de grote gele gulle M. Want afvallen in de vakantie; dat kan natuurlijk niet.
Resumé voor de liefhebbers van statistiek...
- 21 dagen op pad geweest
- totaal 3149 km afgelegd (dat is dus gemiddeld 149 km per dag)
- 414,05 liter diesel verbruikt
- gemiddeld dus 1 op 7,6 gereden (klopt, dat kan zuiniger)
- €90,40 aan tol betaald
- 2 nachten op een camping gestaan
- 19 nachten vrij gestaan
- 2x in Italië en 3x in Frankrijk geweest
Ohja, die Sunlight A70 camper. Zit er nu verschil tussen deze en onze vorige Sunlight A70?
Jazeker! Onze nieuwe Sunlight A70 rijdt noch lichtvoetiger dan zijn voorganger. Het is daarom goed om in de gaten te houden dat je met een wagen van 3500 kilo onderweg bent. Het interieur is daarnaast prettig modern met een hele prettige beleving. Helemaal eigentijds en up-to-date; de veelal indirecte ledverlichting creëert een hele fijne sfeer in het donker. Kortom, wij zijn ontzettend blij met deze camper.
Tenslotte nog een kleine disclaimer. Alle in dit verhaal geschetste karikaturen berusten op een zeer creatieve observatie van de individuele werkelijkheid; de frases waar mogelijk aangestoot aan genomen zou kunnen worden zijn op geen enkele wijze persoonlijk bedoeld en hebben uitsluitend tot doel om de leesbaarheid te vergroten.
